بچه خور

فیلم به زندگی پسر نوجوانی می پردازد که در خیابان های تهران دستفروشی می کند و گاهی هم سری به قمارخانه ای می زند که بین او و دختر کوچک آبدارچی ، نگاه های معصوم و کودکانه ای رد و بدل می شود. در همان دقیق ابتدایی به مینیمال ترین شکل ممکن معرفی شخصیت ها صورت می گیرد و در ادامه باید منتظر نقاط کشمکش باشیم که آن هم استادانه صورت گرفته: صاحب قمار خانه مرتب می بازد و تمام پولهایش و حتی سند قمارخانه را باخته و در نهایت فرد مقابل که نگاه جنسی به دختر کوچک دارد! می گوید در ازای برد در مسابقه آخر ، دختر را یک ماه به او بدهد که سواستفاده های خودش را بکند.

پسر قهرمان داستان بلافاصله دست به کار می شود ، موهای دختر را کوتاه می کند، لباس های خودش را تن او می کند و او را فراری می دهد اما در نهایت فرد برنده ، پسر را در وان پیدا می کند و انتقام فرار دخترک را از او می گیرد. چنین داستان تکان دهنده ای پتانسیل یک اجرای احساسات گرایانه را داشت و یا می شد نگاه شعاری به معضلات داشته باشد اما کارت،توانسته در نهایت اعتدال میان ظرف و مظروف روایت، یک داستان مینیمال،روشنگرانه و سینماتیک تعریف کند.

به عنوان مثال جزییاتی در فیلم به کار گرفته شده که از آنها در طول فیلم در قالب برداشت هایی از کاشت های دراماتیک استفاده شود. از مسابقه ای که پسر قهرمان داستان برای بردن سرش زیر آب میان دوستانش ترتیب می دهد ، که در دقیقه نهایی از آن استفاده ای هنرمندانه ای شده تا سنجاق سری که او برای دختر گرفته و دقایقی بعد مجبور است همان موها را قیجی کرد و دوربین با اینسرت سنجاق افتاده روی زمین و فرود موها روی آن، پایان آمال و آرزوهای معصومانه را در چنین جغرافیایی هشدار می دهد.